หกโมงแล้วตื่นๆๆๆๆๆ นาฬิกาปลุกเสียงดังให้ไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะต้องรีบเดินไปให้ทันตักบาตรข้าวเหนียว เราเดินไปเรื่อยๆก้เห็นกองทัพของแม่ค้าที่มากับหาบเดินหาลูกค้าโดยมีข้อเสนอต่างๆ ในที่สุดเราก็ได้แม่ค้าที่ตอบโจทย์เรามากที่สุดคือขอแค่ชุดเดียวยี่สิบบาทพอนะ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวแม่ค้าก็บอกให้วิ่งตามนางไปเพื่อรอดักพระ นางวิ่งพร้อมหาบด้วยความเร็วสูง พวกเราวิ่งตามไปติดๆใครจะไปคิดว่ายี่สิบบาทนางจะลงทุนขนาดนี้ กว่าจะถึงจุดที่รอพระก็เหนื่อยมากๆ นางปูเสื่อเอาข้างเหนียวมาให้แต่เท่านั้นยังไม่พอ นางบอกเอาไปตักอีกซิมีเหลืออยู่ เราก็เอะใจคิดว่าเป็นแผนนางแน่ๆ หึ!! อย่ามาหลอกกันซะง่ายๆ เราตอบไปว่าไม่เอาหนูรู้นะว่าคิดเงินเพิ่ม นั่งรอไปสักพักขบวนพระก็เดินมาให้เราได้ตักบาตร
ตักเสร็จเราก็ไปเดินตลาดเช้าที่นี่เราได้เจอกับสัตว์เป็นๆ สัตวที่ตายแล้ว คุณพระ!!! จุดนั้นแทบวิ่ง เห็นทั้งค้างคาว นกที่ถูกตัดหัวแล้ว เป็ดเทศที่คุณป้าเดินหิ้วขาช็อปปิ้งซื้อของ หนูทำใจไม่ได้จริงๆ เดินเสร็จเราก็มาหาของกินต่อเป็นร้านโจ๊กที่เราเดินผ่านกันทุกวัน วันนี้ล่ะที่เราจะได้ชิมซักที สั่งกันมาชามเดียวแบ่งกันกินเพราะเราซื้อบักเกต(แซนวิทลาว)มาแล้ว รสชาติอร่อยใช้ได้ทีเดียวแต่เราต้องทำเวลานิกนึงเพราะแปดโมงเช้าต้องออกเดินทางไปวังเวียงแล้ว
วินาทีแรกที่เราเห็นรถสองแถวมารับ พวกเราตกใจกันมากๆคิดว่าจะต้องนั่งคันนี้ไปวังเวียงจริงๆหรอ แต่พอนั่งไปสักพักก็ถึงคิวรถตู้เท่านั้นล่ะถึงบางอ้อกันเลย ที่นั่งที่เราสามคนได้นั่งคือในสุด ส่วนฉันนั่งติดกับฝรั่งหน้าตาดีที่ตลอดการเดินทางอ่านแต่หนังสือซึ่งสงสัยว่าอ่านไปได้ไงว่ะเวียนหัวจะตาย รถตู้เริ่มออกตัวได้สักพักฝรุ่งที่นั่งข้างหน้าก็ปิดแอร์ คุณพระ!! ช็อคค่ะ คือกระจกปิดหมด อากาศไม่มี แล้วจะเอาอากาศที่ไหนหายใจค่ะ เข้าใจว่าประเทศคุณหนาวที่ตอนนี้กูไม่มีอากาศค่ะ ตอนนั้นอากาศเริ่มไม่ค่อยดีแล้วเพราะรถขับเร็วและแรงมาก ทรงตัวไม่ค่อยอยู่ฝรั่งข้างก็เบียดแบบจะทับอยู่แล้ว พยายามจะหลับตาแต่ก็หลับได้ไม่นานก็ตื่น จุดนั้นยาดมไม่ช่วยจริงๆ มือไม้เริ่มอ่อนแรงพูดเริ่มไม่เป็นประโยคได้แต่บอกเพื่อนว่าจะอ้วกขอถุง เพื่อนก็รีบหาถุงมาให้พอได้ถุงเท่านั้นอ้วกเลยค่ะแต่ขอบอกว่าเราอ้วกแบบผู้ดีมากนะรอบเดียวจบ เสียงนุ่มนวลไม่หกเลอะเทอะ อ้วกเสร็จหันไปหาฝรั่งข้างๆ นางแอ็บเอากล้องมาถ่ายข้างทางสงสัยจะกลัวเราอ้วกใส่ บอกนางว่าช่วยเปิดกระจกหน่อยเพราะต้องการอากาศหายใจนางก็ทำให้ น่ารักจริงๆ
ในที่สุดก็ได้พักจุดแรก เรารีบซื้อยาแก้เมารถและรีบกินทันทีหนึ่งเม็ดและให้เพื่อนอีกคนละเม็ด กินเสร็จขึ้นรถที่นี่หลับสบายเลยซึ่งกว่าจะถึงวังเวียงเราก้อัดไปสามเม็ดเพื่อนอีกคนละสองเม็ดและเหลือให้คุณป้าและคุณน้องชาวลาวอีกคนละเม็ดที่อาการหนักกว่าเราซะอีก
ในที่สุดความทรมานก็สิ้นสุดถึงวังเวียงสักที เราเดินหาที่พักกันตอนนั้นทุกคนหมดแรงและยังคงมีอาการเมารถกันอยู่ ที่พักที่เราหาได้ถึงไม่ไกลมากตัวเมืองมาและเป็นที่พักเกรดเอในราคาหกร้อยบาท วางข้าวของตัวถึงเตียงจากนั้นหลับเป็นตายเลยค่ะตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้ว พวกเราจึงออกไปหาข้าวเย็นทานแต่ที่นี่ร้านข้าวกชดีๆหายาก ส่วนมากจะเป็นร้านที่ทำเพื่อขายฝรั่งซึ่งมีสิบร้านก็เหมือนกันหมดสิบร้านจึงไม่ค่อยประทับใจมื้อนี้สักเท่าไหร่
กลับไปนอนต่อดีกว่า.... ตื่นมาสามทุ่มคิดว่าจะออกไปร้านเหล้านั่งชิวแต่ๆๆๆๆๆ เงียบมาก เข้านอนกันเร็วมาก ตกใจค่ะ เลยตัดสินใจซื้อเบียร์กับแซนวิทลาวมากินคนละอัน ระหว่างที่รอแซนวิทก็ได้เจอกับฝรั่งหนุ่มสามคนมาชวนคุยด้วย นางบอกว่าจะมาเมืองไทย เม้ามอยว่าเราหน้าตาเหมือนชาติโน่นชาตินี้ก็ตลกดีนะ ฮ่าๆๆๆ ไม่ถือสาค่ะนางเมา
หมดไปอีกหนึ่งวันที่เสียแผนมากๆเพราะตอนแรกคิดว่าถึงบ่ายสามแล้วเราจะไปเดินเล่นกันแต่เพราะเมารถเนี้ยแหละทำให้แผนพังไม่เป็นท่า วันนี้จึงไม่มีอะไรประทับใจเป็นพิเศษ
Comments
Post a Comment