India first time : Zero point

โปรดบอกฉันว่าไม่ได้ฝันไป  คือคำพูดแรกที่ฉันพูดออกไปเมื่อได้ยืนบนจุดที่เรียกว่า Zero point 

ใครจะไปคิดว่าอินเดียประเทศที่ขึ้นชื่อว่าน่ากลัว จะมีสถานที่ที่สวยงามถึงเพียงนี้ เบื้องหน้าฉันคือหุบเขาที่แทรกกลางด้วยแม่น้ำ ปกคลุมไปด้วยหิมะคล้ายภาพฝัน ระหว่างทางที่ขึ้นมาฉันมองไปยังยอดเขาหิมะ ใกล้เข้าไปทุกทีๆมันทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัวไปพร้อมๆกันเพราะฉันไม่รู้เลยว่าหิมะจะถล่มลงมาเมื่อไหร่ รถที่ขับไปจะไถลลื่นออกเส้นทางตอนไหน ใจจดจ่อแต่ภูเขาหิมะเบื้องหน้าเท่านั้น

 Zero point อยู่ในเมืองลาชุง รัฐสิกขิม การเดินทางจะต้องนั่งรถราว 7-8 ชั่วโมงจากกังต๊อก แต่ไม่น่าเบื่อเลยเพราะสองข้างทางสวยงามมาก อาจจะมีอาการเมารถบ้างเล็กน้อยแต่ก็ได้เครื่องดื่มที่ชื่อว่า Appie ที่ช่วยชีวิตไว้ เมืองลาชุงนั้นอยู่ติดกับทิเบตและเนปาลดังนั้นประชากรที่อาศัยจะมีรูปหน้าหน้าตาไปทางทิเบตสักส่วนใหญ่ พูดภาษาอังกฤษค่อนข้างเก่งและมีอารมณ์ขัน เรื่องอากาศไม่ต้องพูดถึงหนาวถึงขั้วหัวใจนอนไม่หลับกันเลยทีเดียว

ตลอดสองวันสองคืนที่อยู่ที่นี่ฉันกินแต่อาหารมังสวิรัติแบบง่ายๆ จิบชาพื้นเมืองอุ่นๆ อาชีพหลักของคนที่นี่คือเกษตรกรรมทั้งปลูกข้าวสาลี ปลูกผัก เลี้ยงจามรี ใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายสบายๆ

หลังจากลงมาจาก Zero piont เราก็เดินลัดเลาะไปตามลำธารผ่านป่าสนที่มีกองหิมะหนา ข้ามสะพานที่สองข้างเต็มไปด้วยธงพุทธทิเบตจนในที่สุดก็ถึงบ่อน้ำพุร้อนที่มีกลิ่นคล้ายไข่เน่าแต่ก็ช่วยคลายหนาวได้เป็นอย่างดี แต่กว่าที่เราจะมาถึงจุดนี้ได้ก็สาหัสพอสมควรเพราะด้วยที่ความกดอากาศต่ำจึงทำให้เหนื่ยง่ายและหายใจลำบาก เราจึงไม่ควรเดินเร็วเกินไป ค่อยๆเดินค่อยๆชมความสวยงามที่อยู่รอบตัว ตั้งแต่พื้นดินจนถึงท้องฟ้า ให้ตายซิทำไมมันถึงสวยถึงเพียงนี้ ฉันได้แต่พร่ำบอกตัวเอง